Często rozmawiamy o tym, na ile wadę zgryzu można wyleczyć u dorosłego pacjenta, który dawno już zakończył okres wzrostu. Tematem, który również Was interesuje jest trwałość efektów terapii. Dlatego dziś opiszę przypadek dorosłej pacjentki, która zgłosiła się do mnie ze zgryzem otwartym i pokażę Wam jak wygląda jej zgryz 3 lata po zakończonej terapii.
Zdarza się, że z przyczyn nie do końca mi znanym pacjent znika z procesu leczenia, jaki rozpoczął. To może być jego niespodziewany wyjazd, trudny okres w życiu, ciężka choroba, pandemia i związane z tym ograniczenia, czy po prostu lęk przez leczeniem. Może to skutkować poważnymi konsekwencjami dla leczenia i konieczność przedłużenia leczenia, czy nawet zmiany jego planu. W tej sytuacji było jednak inaczej i nawet trochę z korzyścią dla pacjenta.
Karol po raz pierwszy odwiedził mój gabinet około roku temu. Na wizytę przyprowadziła go mama, słusznie zaniepokojona kondycją jego zgryzu. Zęby chłopca były bowiem bardzo mocno stłoczone. W konsekwencji na górnym łuku brakowało miejsca na prawidłowe wyrzynanie stałych kłów. Przerwa pomiędzy dwójkami i czwórkami wynosiła zaledwie 2 milimetry. Odstęp był więc zbyt mały, aby w zdrowy sposób mógł w nim wyrosnąć nowy ząb.
Maks przyszedł do mnie w wieku 7 lat. Jego mama martwiła się tym, że chłopiec ma zbyt mało miejsca na wyrzynające się stałe zęby. Podczas konsultacji i szczegółowo przeprowadzonej diagnostyki okazało się, że chłopiec ma utrwalony nawyk oddychania przez usta. Górne jedynki wyrzynały się w odwrotnym nagryzie (zgryz krzyżowy), a bródka zbaczała w prawą stronę.
